اگر مصدق نبود، ایران آزاد هم معنی نمی‌داد، کسی که به همه‌ی ایرانی‌ها یادآوری کرد که می‌شود به خاطر آزادگی، در مقابل هر کسی ایستاد، حتی بزرگترین قدرت‌های دنیا، این که ما آن‌قدر قدرت داریم که هر کسی را شکست بدهیم.
همین بود که باعث حرکت مردم ایران شد در نهایت برای برقراری یک جمهوری، کاری ندارم که از این جمهوری خیلی‌ها خوششان نمی‌آید، این به خودشان مربوط می‌شود، اما من عقیده دارم که جمهوری در هر شکلش صد شرف دارد به آن نوع سلطنت‌های استبدادی.

سال نو هم مبارک.

دیشب را تا ساعت یک شرکت بودیم، آخر شب که میخواستم برگردم خانه، به نظرم آمد که دارم از وسط یک میدان جنگ می‌گذرم. شیشه‌های شکسته وسط خیابان به همراه یک عالمه سنگ و سیمان و آهن که از در و دیوار کنده شده بودند. آدم‌های کنار خیابان هم که دسته دسته جمع شده بودند و برای هم ترقه پرتاب می‌کردند. در این فاصله-‌ی یک ساعته‌ی شرکت تا خانه- دنبال آتشی می‌گشتم تا از رویش بپرم و زردی‌ام را بدهم تا به جایش سرخی بگیرم اما یک تکه آتش هم نبود. همه انگار جمع شده بودند که خودشان را به هم نشان دهند و البته دیگران را هم دید بزنند و سروصدا بکنند. هیچ کدامشان هم نمی‌دانستند واقعن چهارشنبه سوری برای چیست؟!
فرهنگ ایرانی به سمت نابودی می‌رود. خیلی خوشحالم که دیشب در آن چهارشنبه سوری احمقانه شرکت نکردم.